سندرم خاصره ای-دنده ای (Iliocostalis Syndrome)
این بیماری به علت تماس و سایش دنده پایینی بر روی لبه فوقانی استخوان لگن خاصره (ایلیاک کرست) همان طرف و بدنبال آن آسیب و تحریک بافت نرم (ماهیچه و تاندون) آن ناحیه، اتفاق می افتد. مشخصه این بیماری درد مزمن یک طرفه تشخیص داده نشده است. قابل ذکر است که این مشکل بیشتر در افرادی که معمولا در پوزیشن خمیده (قوز کرده) قرار دارند و بخصوص وجود بدشکلی (دفورمیتی) مهره ها و ضعف عضلات مثل بیماران با پوکی استخوان (استئوپروز) شدید و شکستگی مهره، کجی ستون فقرات (اسکولیوز) یا قوز (کیفوز)، بیرون زدگی یا دژنراسیون دیسک و همچنین افرادی لاغری که خیلی در حالت نشسته و بجلو خم قرار می گیرند، بروز می کند. در این بیماری در اصل با خم شدن، حالتی شبیه به نیشگون گرفتن (بافت نرم بین دنده و استخوان لگن) اتفاق می افتد.
تشخیص
بر اساس شرح حال و معاینه دقیق است.
در صورت لزوم، درخواست عکس ساده (x-ray) از ستون فقرات و شاید MRI یا CT، سنجش تراکم استخوان (BMD) می توانند کمک کننده باشند.
درمان
درمان بیماری غیرجراحی، طب فیزیکی و درمان عامل زمینه ای است، ولی مهمترین درمان، پیشگیری است.
- درمان اولیه در مرحله حاد:
دارودرمانی برای کاهش درد و التهاب (NSAIDs)، کمپرس یخ و همچنین تزریق استروئید موضعی، ماساژ ملایم و ورزش های کششی
- درمان در فاز مزمن:
ورزش درمانی (تقویت و کشش عضلات بین دنده ای و شکم)، طب سوزنی، فیزیوتراپی و تیپینگ (taping)، تزریقات موضعی تخصصی مثل استروئید و پرولوتراپی (PRP، ازون، دکستروز و ...) بسیار مفید هستند.
- توانبخشی:
ورزش درمانی برای اصلاح دفورمیتی های ستون فقرات و ضعف عضلات و تاندون ها، ورزش SPEED یا spinal proprioceptive extension exercise dynamic، تجویز و استفاده از ارتوزهای مناسب مثل WKO یا weighted kypho-orthosis (شکل زیر).
درمان جراحی فقط یرای اصلاح دفورمیتی های شدید و دردهای مقاوم به درمان.